zaterdag 9 juni 2012

nooit

nooit meer
dat is zoveel
nooit meer is nooit
nooit meer dat kent geen ooit
nooit

vrijheid

een vogel
zag hem vliegen
wat is vrijheid?
vrijheid is ongrijpbaar.
is misschien zelfs alleen maar een begrip dat houd ik mij voor de ogen en plots is het klip en klaar
vrijheid? vrijheid is ergens een leugen want bij het woordje vrijheid volgt altijd het woordje maar.

zonneklaar

ik stak mijn hand uit zomaar
weten waarom is niet nodig
en het vragen waarom overbodig
want ik stak mijn hand uit zomaar
een glimlach die opkomt zonder te weten zonneklaar.

vrijdag 27 april 2012

het blaadje

Dit blaadje. Toen dit blaadje losliet heeft het de reis van zijn leven gemaakt. De wereld was weids het blaadje vrij verklaard. Zoals dit blaadje verwaaid arriveerde aan het einde van zijn reis, totaal uitgedroogd en uitgeput met enkel nog een wankel houvast. Ja, het blaadje liet weer los dat wat was geweest, in deze korte rust die was ingelast. Al wat was geweest al wat was, al die beetje bij beetje losgelaten overtollige bagage in die loodzware denkbeeldige tas.Alles kwam samen, hier op zijn eind en al dat werd tot één microscopisch geheel verkleind.
http//www.wix.com/marriennai/home

some old white bread some cooked apples bit sugar bit cinnamon hmmmmm

Ahhh yes this is simple got en gets me throug hard times with a litle smile on my face:)
Well simply it reminds me of real good times:D

leftover white bread what to do with it???? hahaha well here is an old recipe:)))))))

Put a layer of white bread without crust ince a greased baking dish and add a layer of coarse homemade apple compote on.
which is slightly sprinkled with cinnamon. repeat with another layer of white bread first and then a layer of coarse apple compote with cinnamon.
the oven must be preheated to 180 degrees then bake it at 180 degrees and bake for about half an hour sometimes a little longer :) tastes like apple pie is my absolute favorite dessert.

This is a very old recipe not mine really haha but i made it mine cause of no one in the whole wide world can make it like me:) i am unique and so is the breadpie i make hahaha really.

Well i do love to make my own apple compote why? hmmmmmmm i do have got my own very special apple tree with a story attached to it:)


woensdag 28 maart 2012

zij en het noorden

te levendig voor het noorden te snel te vlot veel te vrolijk het noorden een terughoudend iets kende het niet vond het maar niets in het openbaar nee schudden in het hart oplichten van die onbedachtzame puur vrolijke lach ach zo uitbundig je gevoelens en gedachten delen met iedereen is wat in het behouden noorden bijna niet mag. toch wat een gemis toen zij het noorden verliet weg was al dat zo levendigheid een groot gat wat zij achterliet.

soms hou ik niet van hoofdletters en punten enzo dus ik kalk het dan maar neer en laat het maar zo:)))))))))))))0

zaterdag 24 maart 2012

zuster Aldonze

Zuster Aldonze.


Zij kwam aanlopen met haar waggelende tred. Haar collega's begroeten haar met een lach die ze drievoudig in warmte terug ontvingen met de welgemeende vraag: hoe gaat het vandaag met jou? Ze nam hier altijd tijd voor zo was zij. Ook nam zij altijd ruimschoots de tijd om nog even bij de kinderafdeling langs te gaan een half uur voor de aanvang van haar dienst, in haar pauzes en een half uurtje na dat haar dienst erop zat..
Ook dit keer liep zij naar de kinderafdeling toe.
Vele kinderen keken op toen zij binnenkwam zo ook Josje hoewel hij haar niet kon zien hoorde hij haar aankomen en er verscheen altijd een brede lach op zijn gezicht.
Ook de andere kinderen liepen altijd snel naar haar toe pakten haar handen vast omvatten haar middel die zo breed was dat er vele kinderen hun armen omheen konden slingeren.
Zij lachte hartelijk aaide vele kinderen over hun bol en zei: kom kleintjes laten wij even bij de tafel gaan zitten.
Zij liep met de kinderen om haar heen naar de stoel bij de tafel en tilde de kleinste op schoot.
Laat mij jullie eens even bekijken, oh Marjoleintje jouw huidje wordt alweer heel mooi klein prinsesje zei ze tegen het meisje dat verschrikkelijke littekens van een naar ongeluk op haar gezichtje droeg.
En Josje jij kunt al echt goed lopen met je stok. Wat heb ik gehoord? Krijg jij een kameraadje om jou te helpen met de weg te vinden? Wel jammer dat die laatste operatie niet zo goed gelukt is hé? Maar, Josje jij krijgt nu wel die hond die jij zo graag wilde.
Josje draaide zijn gezicht naar haar toe en zei: ja zuster Aldonze, ik vind het heel erg. Als het gelukt was dan had ik met één oog kunnen zien maar dan kreeg ik geen hond en dat had ik ook heel erg gevonden. Zij stond op en liep even naar hem toe gaf hem een dikke knuffel en zei: Josje, jij zult je altijd goed redden of je nu kunt zien of niet jij bent lief aardig sterk en wordt een fijne man.
Zij keek ineens naar het bedje waar een nieuw kindje lag en liep erheen. Wie hebben wij daar? Zei zij, jij bent hier nog maar net hé? Zij wilde het kind zachtjes over de wang strijken. Het kind draaide zich van haar weg en kromp ineen.
Is goed kleintje zei zij zachtjes is goed komt vanzelf.
Zij liep nog even naar de andere kinderen knuffelde ze allemaal en toen was de tijd voor een verhaaltje niet zomaar één maar eentje waar ze van konden leren een verhaal dat hun moest voorbereiden op de harde werkelijkheid die buiten op hun wachtte.
Er werd veel gelachen en ineens was het tijd om naar haar eigen afdeling terug te lopen en haar werkzaamheden te hervatten.
En in dat bedje lag een kind met de rug naar haar toe verlangend naar die vriendelijke stem die fijne lach die warmte die door haar uitgestraald werd.
Het kind draaide zich niet om, en ja het duurde lange tijd voordat zij die warmte toeliet.
Zuster Aldonze begreep het wel zij had dat vaker meegemaakt, sommige kinderen waren niet alleen door een ongeluk beschadigd maar waren ook hun vertrouwen in de volwassenen kwijtgeraakt.
Waarschijnlijk ook dit kind.
Zuster Aldonze had alle tijd van de wereld.




Het kind

Blauwe plekken


Ik ben gevallen vertelde zij met zachte stem
Mijn hand kwam tussen de deur en zat klem
Grote onschuldige ogen verlegen kijken ze je eventjes aan
Een beetje angstig blijft dat kind voor je staan. 
Angstig onzeker de voetjes schuifelen onrustig over de grond
Duizenden excuses voor de blauwe plekken komen uit haar mond
Het kind zag best hoe jij dit alles slikte als zoete koek
Ach ja, het is al zolang al haar vertrouwen in de mensen zoek
Dat kind dat kan niet meer in goedheid en vriendelijkheid  geloven.
En terwijl jij met haar praat zal ook het laatste vonkje van hoop snel uitdoven.


De dikke bongel.

Het kind liep angstig kijkend het schoolplein af. Een jaar of acht zal het geweest zijn.
Elke dag na schooltijd werd het opgewacht door een jongen uit de hoogste klas. Een jongen die hoogstwaarschijnlijk door de andere kinderen in zijn klas geplaagd werd en die in het kind het perfecte slachtoffer had gevonden om te plagen en te slaan.
Zo ook deze keer. Het meisje zag de jongen staan. Zij keek van links naar rechts zoekend naar iemand die haar kon beschermen nee, niemand en er was ook geen uitweg.
Zij trachtte helemaal niet meer om weg te lopen en zij bleef gelaten staan en liet het over zich heen komen de ogen gesloten.
Nadat zij verrot was gescholden en bont en blauw geslagen weerloos op de grond lag had de jongen er genoeg van en liep weg.
Het kind dat op de grond lag beefde van woede en pijn en het duurde even voor zij opstond. Zij wilde wachten tot de jongen geheel uit het gezicht was verdwenen.
Zij keek hem vanuit haar ooghoek na.
Zij stond op en ging naar huis om daar de woede van haar oma in ontvangst te nemen over hoe zij eruit zag. Stilzwijgend liet zij ook dat over haar heen komen.
Zij ging zich wassen en omkleden en nam haar hond mee naar buiten haar vriend haar alles. Zij dacht ik blijf lekker weg heel erg lang.
Zij wandelden naar de speelplaats toe en voor zij het wist stond ineens die jongen weer voor haar neus scheldend en dreigend haar te slaan haar hond gromde en de jonge haalde uit en gaf hem een paar harde schoppen en de hond kromp ineen.
Een man die langs wandelde riep ineens: hé joch laat jij dat kind en die hond met rust anders is het niet te best.
De jongen keek even op siste nog tegen het kind, ik krijg jou nog wel en rende toen heel snel weg.
Het kind boog zich vol angst en zorg over haar hond heen en kreeg meerdere malen een warme tong over haar wang net alsof de hond wilde zeggen, stil maar zo erg is het niet.
Haat pure haat kwam er in het hart van het kind jegens die jongen op. Niemand maar dan ook niemand mocht haar hond pijn doen.
Zij verzon meerdere manieren om wraak te nemen op het joch en er was één manier bij die zij besloot uit te voeren.
De andere dag na schooltijd stond het joch haar weer op te wachten en liet zij alles weer over haar heen komen haar gedachten waren bij de wraak die zij zou nemen. Zij wist, later tegen zeven uur dan zou hij naar voetbaltraining gaan en door het laantje omzoomd met bomen lopen.
Zij ging ditmaal niet naar huis nadat de jongen weggelopen was, nee zij ging naar het laantje omzoomd door bomen. Daar zocht zij vastberaden een dikke knoestige stok op een echte bongel zoals zij dat noemden.
Zij wachtte daar heel geduldig en goed verscholen tot zij het joch zag aankomen, klom een boom in en wachtte af het hart gevuld met haat.
Toen de jongen langskwam nietsvermoedend vrolijk fluitend toen liet zij de bongel nederdalen op zijn hoofd zo hard mogelijk. De jongen ging onderuit en zij klom de boom uit, liep naar hem toe keek op hem neer en zei: waag het nooit meer mijn hond te slaan of te schoppen nooit weer want ik pak je terug. Zij draaide zich om en liep naar huis nam haar hond mee voor een lange wandeling haar vriend.
Nooit meer had zij last van het joch daarna.
De haat in haar hart ebde gelukkig snel weg. Zo klein als zij was, zij wist haten had geen nut daar werd je alleen zo boos van dan bleef er niets moois over.

Lolo

Opeens moet ik denken één van mijn eerste honden Lolo noemde ik hem het was geen pup nee hij was al ouder en al voor een deel gevormd door zijn vorige eigenaar. Niet dat dat een probleem is want de meeste honden hebben als ze een liefdevol tehuis krijgen een verrassend goed aanpassingsvermoen. Ja, ze groeien als het ware naar je toe en op het eind lijkt het alsof je bent vervlochten tenminste zo gaat dat bij mij ze zijn een deel van mij.
Oeps ik dwaal af ik wilde vertellen over de eerste avond dat Lolo thuis kwam:)
Lolo was ergens net voor etenstijd bij mij gedumpt zijn baasje had er eerst nog over na moeten denken hij was ernstig ziek en het afscheid nemen viel zwaar heel begrijpelijk. Maar toen hij zover was moest het ook gelijk gebeuren omdat het zo pijnlijk was afscheid te nemen.
Zo kwam het dat er ineens aan mijn deur werd geklopt en een vreemde Lolo aan mij overhandigde een beetje beduust ontvieg ik hem.
Het was vreemd en onwennig voor ons allebei dus ik liet hem maar even bijkomen onderwijl tegen hem pratend ging ik rustig verder met het avondeten bereiden.
Ik pakte twee kommen een voor water en een voor de brokken die ik had aangeschaft en zette die voor zijn neus neer.
Het was toch plagen als ik zelf eerst ging eten en hij zou moeten wachten tot ik klaar was had ik bedacht.
Enfin, het eten was klaar en ik schepte mijn bord vol en wilde gemoedelijk bij de eettafel gaan zitten. Opeens zag ik tot mijn grote verbazing Lolo rechtop op de stoel tegeover mij zitten en hij keek mij aan met een verontwaardigde blik zo van he, waar blijft mijn bord nou? wat is dit? krijg ik geen warme hap?
Dit was een heel vreemd gezicht en ik zweer het je alleen een servet ontbrak er nog aan bij meneer.
Natuurlijk moest ik hem dat afleren dat was iets teveel van het goede maar die eerste avond dat was komisch en ik wilde maar dat ik daar een foto van had.

zaterdag 17 maart 2012

ochtengloren

En de morgen begon zoals de andere morgens waren begonnen. Langzaam brak het ochtendgloren door en de stilte werd verbroken door de vogels die ontwaakten. Een kostbaar moment ochtendgloren. Je heft je gezicht op alles lijkt nieuw vreemd en fris en voor je het weet stap je de nieuwe morgen binnen.
En alles is weer zoals het was.
Een teleurstelling? wie weet. Nee, het gevoel van bevreemding van verwachting van het frisse het nieuwe de hoop dat blijft niet hangen, dat vervaagt zoals altijd.
Alleen de geur van vers gezette net opgeschonken koffie die blijft lang hangen genietend snuif je de geur op.
Ochtendgloren een kostbaar geschenk.

donderdag 15 maart 2012

The traces of love we leave behind

A thousand times it seems before i started my journey i did laugh
A thousand times it seems my feet did walk this same path
A thousant times it seems i thought i already have been here before
A thousand times it seems and always my feet bring me back to the same door
A thousand times it seems you can follow the important track back into the past that is coverd with love along the way.
Love was there in the begining love was there at the end.
Yes giving and recieving love that is what makes us human,
those feelings makes we want to hold on wanting to stay.
Makes us not only cold stone figures made out of clay.

zaterdag 28 januari 2012

VER WEG EN TOCH DICHTBIJ

Mijn buurman woont in Australie
mijn buurvrouw in Peru
Het veraf dat is dichtbij ieder kan het wil je weten hoe ik dat doe?
Gewoon het compje aan slingeren en kleppen met die lui.
Ik ken wel al die talen niet maar ben in een melige bui.
http://www.wix.com/marriennai/home

EEN VERJAARDAGSCADEAU

Een verjaardagscadeautje vinden dat vond hij altijd heel moeilijk. Wat vond zijn moeder in hemelsnaam mooi? dat was altijd moeilijk want dure dingen hield zij niet van, huishoudelijke spullen? ho maar ook niet. Oorbellen? daarvan had zij zoveel. Hij zuchte maar eens diep en besloot zijn moeder nogmaals te vragen wat zij graag zou willen hebben. Zijn moeder gaf het antwoord dat hij al vreesde namelijk ik zou het niet weten. Nou daar kwam je lekker ver mee. Dat werd weer eens winkels aflopen en daar had hij helemaal geen zin in. Trouwens veel geld had hij ook niet dus dat werd een moeilijke klus. Geheel niet vrolijk toog hij op zijn fiets naar het centrum. Winkel in en winkel uit hij was het zat en dacht op het laatst ik geef haar wel een envelop met wat geld erin laat haarzelf maar uitdokteren wat ze hebben wil. Hij ging bij de Bruna naar binnen om een mooie kaart te kopen en daar kreeg hij bij het afrekenen een tas in handen gedrukt daar zaten wat gratis spulletjes in. Thuisgekomen ging hij direct naar zijn kamer om de kaart vol te schrijven bah ook al zo'n klus. Nadat hij dat karweitje geklaart had besloot hij maar eens in dat plastic tasje te kijken. Er zat wat spul in dat hij gelijk in de prullemand mikte. Maar wacht eens even er zat ook een vlieger in die je zelf kon maken. He misschien was dat wel wat voor zijn moeder zij had vroeger zo vaak samen met hem een vlieger opgelaten herrinnerde hij zich. Hij toog aan het werk en zette het ding in elkaar een gemakkelijk karweitje hij keek naar het eindresultaat en besloot het zag er nog wat armetierig uit en besloot het geheel te verfraaien. Toen de vlieger klaar was werd hij zorgvuldig ingepakt. Zo dat was dat hij had het voor elkaar tevreden pakte hij zijn gitaar en ging spelen.
Op de verjaardag van zijn moeder gaf hij haar de cadeautjes hij keek naar zijn moeders gezicht toen zij ze uitpakte. Zij keek blij het was een schot in de roos vooral zijn vlieger. Hij wist al precies hoe het zou gaan, het bezoek kon wachten want zijn moeder ging vrolijk de vlieger uitproberen.

vrijdag 27 januari 2012

De dromer

Een grote droom waarin miljoenen dromen in zitten verstopt.
De dromer moet kunnen dromen over van alles groot en klein dat vind de dromer fijn.
Een dromer is rijker sterker dan anderen hij heeft een groot bereik.
Dat maakt een dromer sterk want je bereikt hem nooit helemaal in zijn eigen rijk.
De dromer moet je nooit de dromen afpakken dat is een regelrechte grote crime.
Dan wordt de wereld leeg geen mooie plek om in te zijn.
De dromer droomt een grote droom miljoenen dromen in een droom.
De dromer droomt heel veel en geheel zonder schroom.
De dromer heeft vrijheid nodig om te dromen zittend omder een boom.
Het liefst een hele grote met dicht bladerdak een hele dikke stam daar rust zijn rug dan tegen zijn ogen dicht gesloten met zonlicht overgoten daar droomt hij de grote droom.
De dromer en zijn droom

pure blijdschap

Pure blijdschap omdat de zon schijnt.
Puur in die minuut in die seconde en er is niets wat die pure blijdschap ondermijnt.
Het gevoel van mooi is het hoe kan dat nou? zo verwondert en blij als een kind.
Zo vervuld van dit alles zo puur maakt dat mijn hart in deze minuut en seconde van pure blijdschap zingt.
Mijn voeten beginnen te huppelen uit mijn mond klinkt een vrolijk edoch vals gezongen lied.
In deze pure minuut van blijdschap is geen plaats voor andere dingen laat staan enigerlei vormen van zorgen of verdriet.

het was de schuld van de wekker

Het was de schuld van de wekker.
Zij hoorde de wekker weer eens niet. Oei weer eens te laat dacht zij toen ze wakker werd. Nou ja niks meer aan te doen.
Ze kon twee dingen doen zich ontzettend gaan haasten entoch te laat komen of ze kon het rustig aan doen en haar schouders op halen.
Natuurlijk koos zij voor het laatste zoals altijd. Ze moest lachen rekte zich nog eens lekker uit. Daarna stapte zij gemoedelijk haar bed uit.
Eerst even douchen daarna aankleden. Toen zij haar shoenen aantrok kwam zij tot de ontdekking dat de zool losliet. Zuchtend bekeek ze de schade, tja ze had geen geld voor nieuwe schoenen.
Wat te doen? Grijnzend pakte ze nog een paar veiligheidsspelden uit het laatje en prikte die door het leer en de dunne zool en ja zo zou het spul het wel houden dacht ze. Toch geweldig dat er veiligheidsspelden bestonden goede uitvinding. Tevreden met het resultaat liep ze met de schoenen in haar hand naar beneden om te gaan ontbijten.
Gelukkig was er niemand thuis niemand die kon gaan mopperen op haar.
Genoegelijk maakte zij haar ontbijt klaar onderwijl naar buiten kijkend. Het weer was zo mooi zou zij wel de moete nemen om naar school te gaan of zou zij dat ontduiken tot aan de middag? Het park met de hertjes was zo mooi en haar vingers jeukten om te gaan tekenen.
Ja hoor ze kon net zo goed die twee uurtjes erbij pakken de ellende achterna van het te laat komen zou ze toch al op haar brood krijgen en goed ook, dus die twee uurtjes langer zouden ook niet meer uitmaken.
Ze deed haar oorbellen die uit veiligheidspelden bestonden in haar oren, de ketting van schelpen die zij had gemaakt van de schelpen die zij op het schelpenpad had gevonden om en ze was klaar voor deze mooie heerlijke dag met twee uren voor haar alleen.
Ze stond op liep met de schooltas in haar hand naar de schuur en dumpte die gemoedelijk achter op haar fiets.
En daar ging ze, heerlijk de vrijheid tegemoed naar het park. Vrij er bestond niets fijners als complete vrijheid al was het maar voor even.
Bij het park aangekomen zag zij de hertjes. Ze slingerde haar fiets tegen haar favoriete bankje en haalde haar tekenspullen uit haar tas. Helemaal opgaand in het tekenen vergat zij de tijd. Het was vijf minuten voor vier toen zij eindelijk uit haar wereldje terugkeerde. De tekening was af, zij keek ernaar en vond hem goed gelukt.
Op haar klokje kijkend zag zij hoe laat het al was, nou ja zij haalde nogmaals haar schouders op. Het was zoals het was, niets aan te doen zorgvuldig borg zij de schets in haar tas op. Hup achterop haar fiets met dat ding en nu snel naar huis misschien heel misschien was het nog niet opgemerkt, was er van school nog geen belletje naar haar huis geweest. Snel fietsend ging zij op weg naar huis.
Zij hoorde onderweg ineens iemand haar naam roepen, snel keek zij opzij en zag haar buurmeisje. Zij trapte hard op de remmen.
Zeg, zei haar buurmeisje ik moet naar de fysiotherapeut, heb je zin en tijd om mee te gaan?
Tuurlijk zei ze waarom niet? is veel gezelliger als alleen toch?
Haar buurmeisje lachte vrolijk en vroeg waar was jij eigenlijk vandaag? ik heb je niet gezien op school. Was je weer eens in het park?
Hmmmmmmmmmmmmm antwoorde zij, niet zoveel vragen hoor. Het was zo'n mooie dag zeg zullen we zingen? lekker hard?
Oke, antwoorde haar buurmeisje en hard zingend vervolgden zij gezamelijk hun weg twee vriendinnen.

Onkruid dus

Onkruid dus
Tjonge wat eeN grote lange tuin. Genietend keek zij in het rond helemaal van haar om mee te doen wat zij wilde.
Tja wat wilde zij eigenlijk gaan doen met die grote tuin. Zij die immers alttijd maar een piepklein tuintje had gehad. Mijmerend beWonderDe zij de ruimte en bedacht dat zij een groente tuin wilde hebben. Aardappels wordtelen bonen, zonnebloemen mais dat alles wilde zij laten groeien.
Eerst maar eens kijken in dat grote tuinboek dat zij had gekocht en dan kon zij gaan beginnen.
De dag erna liep zij gewapend met een schep naar die immens lange tuin en begon dapper aan het karwei om eerst de grond om te graven. Dit karwei was pas in twee lange dagen geklaard en zij had heel wat blaren opgelopen maar het eind resultaat mocht er zijn. Genietend bekeek zij haar werk nu nog voren trekken en het poten en zaaien kon beginnen.
Iedere dag liep zij naar de tuin om te kijken of er al wat boven kwam en om trouw het onkruid weg te schoffelen. Zij had niet verwacht dat het onkruid zo snel terug zou zijn, het bleek een heel karwei om de groetetuin netes bij te houden.
Toen kwam de dag dat zij dansend naar haar tuin stond te kijken hoera alles kwam op. Zo blij als een kind kon zij niet wachten om iedereen te vertellen hoe goed haar groentetuin het deed. En nog trouwer onderhield zij haar tuin haar trots.
Dit duurde een paar weken lang toen was het nieuws er eigenlijk een beetje af en meer en meer kwam het slop erin om haar tuin onkruidvrij te houden.
Op het laatst stond het onkruid zo hoog dat er geen groente meer te bekennen viel.
Oogstijd kwam eraan. Dapper liep zij naar haar tuin om de strijd aan te binden met het torenhoge onkruid en te redden wat er te redden viel.
Al het onkruid haalde zij weg en ohhhhhhhhh tussen al dat onkruid waren bergen groente te vinden de oogst was onverwacht rijk en gaaf.
Misschien juist dankzij het onkruid? wie weet.

hoe twee konijntjes er zeven werden:)

[b]7 konijnen[/b]
Een vriendin van mij belde mij om te vertellen dat zij hele leuke konijntjes had gekocht.Tja zij had wel eens impulsinkopen:)Dit keer had zij twee konijntjes gekocht, het leek haar zo leuk en ze waren zo verschrikkelijk lief.
Oei echt iets voor haar. Voorzichtig vroeg ik haar of dat nou wel zo'n goed idee was aangezien zij op een flat huisde. Oke er zijn wel meer mensen met een konijn op een flat en dat gaat dan prima maar ik kende mjn vriendin maar al te goed.
Nou ja zei zij ik heb wel en probleempje.
Wat voor probleempje ? vroeg ik haar vriendelijk. Ehhhhhhhhhh ik had geen geld meer voor een hok, wel voor konijnevoer hoor zei ze verontschuldigend.
Oke dacht ik vrolijk dat valt dan weer mee. En waar heb je ze nu dan? want ik heb wel een hok voor je hoor. Je hebt toch wel twee vrouwtjes genome hoop ik?
Ja hoor die man in de dierenwinkel zei dat het twee vrouwtjes waren.
Opgelucht dacht ik nog nou dat valt dan weer mee.
Maar ik wilde je vragen begon zij voorzichtig. Ja wat wilde je vragen? vroeg ik na een stilte aan haar kant. En ja hoor daar kwam de vraag waar ik al bang voor was. Zou eh zou jij heel misschien die twee niet willen hebben? ik heb toch niet zoveel tijd voor ze en ik heb ook al twee katten dus k dacht..
Ja hoor zij dacht, natuurlijk dacht zij weer eens een pietsie te laat.
En de dierenwinkel? vroeg ik nog hoopvol. Nee zei ze ferm dat kan niet.
Oke dat was voor mij een dillema nam ik die twee konijnen over of zou ik haar deze keer niet uit de brand helpen? maar ja die arme konijnen.
Oke zei ik ik om ze zo ophalen. Zo gezegt zo gedaan met een grote doos achter op de fiets naar mijn vriendn toegepeddelt om de konijnen op te halen. Daarna weer spoorslags naar huis twee konijnen rijker plus een lading voer.
Er bleef mij niks anders over als ze in het hok dat ik had gevuld met vers stro te zetten. Een fles water aan de tralies en een bak met voer te vullen.
Tjemig het ging eigenlijk zo snel allemaal nog even zat ik beduust naar de konijnen te kijken oke schouder ophalend liep ik naar huis mij vast voornemend er niet meer in te tuinen.
De volgende dag liep ik naar de konijnen om ze te voeren en ik keek even heel raar op toen ik zag dat de buurman er ook al bij stond te kijken en begon te lachen. Ik wilde wel eens weten waaron dus ik ook kijken. Zag ik dat de ene bovenop de ander zat.
Heel onnozel vroeg ik aan de buurman, wat raar doen vrouwtjes dat ook? hij begon onbedaarlijk te lachen en zei: zorg maar gauw dat je er een hok bij krijgt want volgens mij krijg je jongen en lachend en hoofdschuddend liep hij weg.
Ja hij had gelijk die buuman van mij want uiteindelijk bleek ik niet opgescheept te zittten met maar twee konijntjes. Ohhh nee het waren er zeven.

Noezeltje en Lolo

[b]Noezeltje en LoLo[/b]
Mijn hond Lolo was vijf jaar oud en alle levenslust vloeide uit hem weg je zag hem gewoon veranderen in een oud heertje alle fut was eruit.
Tja dat was vreemd voor een duitse staande want die blijven heel lang speels. Maar eens goed nagedacht wat ik daaraan zou kunnen doen want ik vond het zo erg dat alle plezier langzamerhand uit hem verdween. Zoals altjd op woensdag kwam het plaatselijke krantje langs en ja ik las zoals altijd de dierenrubriek.
Toen zag ik ineens deze advertentie. Hongaarse jachthond Viszla zoekt goed tehuis. Ik dus snel in de hondenboeken aan het snuffelen wat dat voor ras was en hoe dat eruit zag want op de eenof andere manier had ik het gevoel deze hond hoort bij mij en Lolo.
Snel naar de tel.nr gebeld en naar de hond gevraagd, ik kreeg een voor mij heel teleurstellend antwoord zij was al verzegt. Waarschijnlijk hebben ze gehoord hoe teleurgesteld ik klonk want ze zei als het niks wordt dan bellen wij jou oke?
nou ja dacht ik, daar hoor ik nooit meer wat van terug. Een week later ging de telefoon of ik nog steeds belang bij de Viszla had.
Helemaal overdondert antwoorde ik :natuurlijk mits mijn Lolo dat ook heeft want hij heeft de eerste rechten. Direct een afspraakje gemaakt om over een uurtje met mijn hond langs te komen.
Daar aangekomen werden Lolo en ik hartelijk ontvangen door een dame die ons meenam naar de hondenverblijven. Ach heden voor haar hok aangekomen zag ik een geheel ineengedoken hondje zitten haar staartje heel zachtjes zwaaiend en die blik dat deed veel pijn. Ja pijn een ander woord was er niet voor.
Enfin de dame deed het deurtje open, Lolo zat naast mij en ik ging door de knieen en daar was ze. Ze kroop direct in mijn armen en in mijn hart. Ja ook in Lolo's hart dat was gelijk raak.
Ja, ze is mee naar huis gegaan en och probleempjes hebben wij wel gehad Noezeltje en ik geen grote hoor maar ik was er wel achter gekomen waarom dat het niet doorgegaan was bij die andere mensen. Zij was angstig en daardoor ook niet geheel zindelijk. Het heeft ongeveer anderhalf week geduurd en toen was het leed geleden. Mede door mijn onverstoorbare Lolo denk ik die had zoveel zelfvertrouwen dat gaf haar moed.
Noezeltje en Lolo net een oud getrouwd stel waren ze als ik s'avonds naar bed verdween hoorde je Lolo brommen want hij moest opschuiven wan Noezeltje wilde zo dicht mogelijk bij hem zijn. Ja twee manden en sáchts een in gebruik lekker knus.
En Lolo had weer lol, zoveel hebben zij samen gespeeld en ondeugd uitgevreten dat was een heerlijke tijd.

De Leipe en Herman Brood:)))

het was een paar jaar geleden in het begin van de zomer vakantie liepen de Leipe en ik zaligheid o zaligheid lekker voor een hele lange wandeling op het boerenlaantje. Tja en op de terugweg liep zij een eind voor mij aan, dook ze het land op dusse ik roepen want tja ze heeft wel vaker zoiets en bij een jachthond als die wat in zijn neus heeft nouuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu dan kan je wachten. Enfin effe later dook zij weer op had ze wat in haar bek hangen en ieksssssssss het bewoog ook nog brrrrrrrrr ben ik niet zo'n fan van hoor. Tjemig dacht eerst dat ze zo'n muskusrat te grazen had en daar liep ze met het geval in haar bek. Ik kon roepen wat ik wlde maar madam liep vrolijk door dusse ik dacht wacht maar totdat wij bij het einde van de straat zijn meisje dan zal ik je. Hahahahaa ja hoor bij het einde ging madam liggen en whaaaaaaaaaaaahhh ze liet het op de grond zakken en legde haar poot erop zodat het niet wegkon. Ik was al behoorlijk aan het griezelen maar toen ik bij haar kwam zag ik dat ze een konijn had gevangen. Was niet zo'n groot konijn maar zo'n dwergje weet je wel? tjaaaaaaaaaaa je hebt van die mensen wordt het vakantie dan wordt zo'n konijn natuurlijk lastig men je zou ze en laten zij ze lopen in de waan tis een konijn nou die red zich wel. Pfffffffff niet dus. Hahaha ik wilde toenertijd absoluut geen konijnen meer maja toe maar. Ik heb hem dus Herman Brood genoemd hahahaha en ach die kon er nog wel bij tja officieel wast ie van de Leipe maar aangezien zij hem niet kon verzorgen russte die taak bij mij.
Je wilt niet weten hoe vaak ik wel niet heb gezegt tegen de Leipe als we weer het boerenlaante opgaan niks meenemen hoor hahahahhahahaha jaja.

De Bloem

Ik heb vandaag de laatste uren van een bloem meegemaakt mooi dat wel ontroerend ook een bloem die helemaal alleen sterft. Het raakte mij onverwacht heel diep waarom? weet ik niet meestal raakt het wel maar laat ik het niet diep doordringen vandaag was anders. Misschien omdat de zon scheen en ik eerst zo vrolijk was in elk geval de herrineringen die zijn er en de bloem is eens geboren heeft gebloeit zijn leven geleeft en uiteindelijk zijn blaadjes laten vallen tot de laatste en toen was het stervenslied aangevangen en de herrinering is alles wat het achterlaat en nee de bloem is niet geheel alleen gestorven dat klopt eigenlijk niet want ik was bij de bloem hield haar hand vast tot de laatste ademtocht.
Soms is veel veel en weinig weinig misschien raar maar voor mij heel gewoon het leven is soms vol verrasingen vreemd mooi ontroerend soms intens verdrietig soms boordevol vreugde en soms zo voorbij net zoals de bloem die nu al begint te vervagen over een paar maand is de herrinering voorbij  een vluchtige ontmoeting in het leven zij oud ik jong ships passing.

badderen

[b]IK GA LEKKER BADDEREN LAAT DE BOEL DE BOEL LAAT DE GRAPPEN AAN EEN ANDER IS VOOR MIJ OP DIT MOMENT NIET TE DOEN HAHAHA GA LEKKER PUUR GENIETEN OPBLAASKUSSENTJE ONDER MIJN HOOFD OVERHEERLIJK KOPJE ZWART GOUD MEE BOEK ERBIJ AAN MIJZELF BELOOFD ZALIGE BUBBELS SATIJNEN GEVOEL HEELIJK RELAXEN ALS JE WEET WAT IK BEDOEL IK BEN VOLGENS MIJ EEN KIND VAN WATER ZEE ZON EN STRAND IS DUS EIGENLIJK HELEMAAL NIET VERWONDERLIJK DAT IK ZO VAAK IN BAD BELAND.[/

woensdag 25 januari 2012

Da Figash

Mijn Figash is soms (een heel klein beetje maar hoor) een aparte kat. Zij heeft het niet altijd zo op vreemden. Tja dat er soms , voor haar vreemden bij de achterdeur naar binnen komen, oké dat gaat nog aldus Figash. Maar dat die vreemde mensen dan ook zomaar willen doorlopen naar de huiskamer. Tja dat gaat volgens onze Figash veel te ver. Nee!!!!!! dat kan niet dat gaat te ver!!!. De huiskamer is het heiligdom van Figash en hier mag niet zomaar een vreemde naar binnen terwijl het vrouwtje niet in de huiskamer aanwezig is. Figash bedenkt zich dan niet en werpt zich volop in de eigendomsrechten strijd met gevolgen van dien uiteraard voor degene die haar volkomen vreemd is. Zo kon ik op een morgen terwijl ik boven de bedden aan het opmaken was volop genieten van de strijdkreten van Figash, de hulpkreten van een manspersoon en het harde geblaf van de hond die Figash natuurlijk van harte ondersteunde. Ik schrok en ging natuurlijk snel kijken wat er aan de hand was, want met Figash weet je het maar nooit. Stond er een wildvreemde man in de keuken met onze Figash op zijn hoofd. Tja en ik maar proberen Figash van zijn hoofd te halen. Dit was nog een heel karwei want zij had de nagels goed in haar slachtoffer geslagen en zij was wel heel erg boos. Naderhand heb ik na alle consternatie die het gaf natuurlijk wel gevraagd aan deze persoon wat hij in ons huis aan het doen was. Hij stamelde iets van kaartjes verkopen en nog iets onduidelijks. Ik heb de wondjes op zijn hoofd verzorgt en nog gewaagd te vragen naar de vermeende kaartjes. Nou die kaarten had hij niet bij zich en ik vond het achterna ook wel wat verdacht dat hij bij navraag bij de buren ook nergens anders was geweest om kaarten te verkopen. Hij was naderhand ook nogal snel verdwenen in zijn auto en eerlijk gezegt ik heb hem ook nooit weer gezien. Achteraf gezien denk ik, dat mijn Figash over enige mensenkennis beschikt in tegenstelling tot mij die vaak te goed van vertrouwen is. Eigenlijk is mijn Figash gewoon geweldig vind ook onze hond. zij zijn goede maatjes en hebben een gezond respect voor elkaar. Mijn hond denkt volgens mij vaak dat Figash een soort van soortgenoot is en probeert haar vaak over te halen om toch vooral met haar samen te spelen met haar favoriete piepbal maar tot op heden is onze Figash nog niet op de uitnodiging ingegaan en kijkt zij onze Leiki hooghartig aan en draait zich gemoedelijk om als Leiki weer eens voor haar staat met de bal in haar bek.

De snert dievan 1 naar 3 pannen groeide:)

Snert ja zij zou snert gaan maken morgen had zij besloten, Tja zij had de enige kookboek die zij bezat open geslagen met haar ogen dicht en zomaar met een vinger een recept aangewezen en toen had zij haar ogen geopend en het was toevallig ouderwetse snert geworden ja ouderwets op grootmoeders wijze stond er.
Vol goede moed had zij alle ingredienten opgehaald en de slpiterwten die stonden al in het water.
Zij moest lachen ach maakte het nu uit dat het hartje zomer was en snert een echt winters gerecht het zou er echt wel om smaken hoor.
De volgende morgen begon zij al op tijd aan de soep. Het voelde alsof zij een heks was de grootste pan die zij bezat stond op het vuur en zij was gewapend met een houten lepel om in de soep te roeren. Tijdens het bereiden van de snert was zij aan het zingen.
Tjonge dacht zij wat gaat er toch veel spul in die soep speklappen erwten droge worst rookworst en nog wat van dat spul. Zij begon een beetje beteuterd te kijken want de pan die zij zo groot had geacht begon een beetje te klein voor de inhoud te worden oei hoe moest zij dat nu oplossen?
Zij keek in haar kastje en pakte snel nog een pan en hevelde een kwart van de soep over zij keek nogmaals naar de ingredienten die er ook nog in moesten en dacht volgens mij red ik dat ook niet rotsnert dacht zij zuchtend en pakte alvast nog maar een pan en hevelde nog wat van die soep over. Het was verdikkeme echt net alsof die snert aan het groeien was en daar had toch echt niets over in gestaan in dat kookboek van haar.
Zouden die grootmoeders vroeger die die snert ook maakten daar ook last van hebben gehad?
Een fascinerende gedachte vond zij dat.
Intussen bezat zij in plaats van 1 pan snert 3 pannen snert en dat was veel te veel.
Er kwam een spontane gedachte bij haar op en snel nadat het gas op zacht was gezet ging zij naar buiten en nodigde al haar buren uit om bij haar snert te komen eten. Dit deed zij al lachende en onder het vertellen over hoe zij dat recept had uitgekozen en hoe de soep plots gegroeid was. De buren moesten ook lachen en ondanks het feit dat het die dag wel 26 graden was kwamen ze allemaal bij haar in de tuin haar snert eten haar gegroeide snert.
Het was een fijne avond er waarbij veel gelachen werd en verhalen gingen over en weer over recepten die toch iets anders uitvielen als bedoeld:)

zondag 22 januari 2012

De vergeten werknemer

Jarenlang had zij al bij dezelfde firma gewerkt altijd op tijd nooit eens te laat haar werk was secuur en zij was aardig niet opvallend aardig maar aardig genoeg.
Eerlijk gezegd was zij helemaal niet opvallend haar collega's sinds jaren kenden haar niet bij haar naam zij was gewoon niet iemand die in andermans gedachten bleef hangen ja, een echte grijze muis dat was zij.
Op een dag melde zij zich ziek en voor haar in de plaats kwam er eentje van het uitzendbrureau. Een vrolijke vlotte meid die haar werk vlot verrichte welliswaar niet zo secuur als haar ziek thuis zittende collega maar toch het was goed genoeg.
Zij zat ondertussen flink ziek thuis naar de geraniums te staren en zich ellendig te voelen.
Week na week gingen er voorbij en nooit eens kwam er een kaartje van collega's de brievenbus binnenvallen nooit werd er eens gebeld met de vraag hoe het met haar was. Zij voelde zich totaal alleen en vergeten en om eerlijk te zijn zij was ook allang door al haar collega's vergeten zelfs door haar baas.
Ja, zelfs door haar baas zij werd niet gebeld door de bedrijfsarts niet door haar baas nee door niets en niemand. alleen haar loonbriefjes ja, die kwamen wel precies op tijd en het vreemde was dat zij niet als ziek daarop vermeld stond.
Voor zij het wist was er zo een jaar om en in dat jaar waarin zij weer beter was geworden had zij vele hobby's opgepakt het was alsof zij helemaal opnieuw was begonnen met leven.
zo vergingen er meerdere jaren waarin zij haar loon gewoon doorbetaald kreeg. Op een dag las zij in de krant een medeling van het bedrijf waar zij nog steeds op e loonlijst stond zij las tot grote consternatie haar naam en dat er afscheid van haar werd genomen na zovele trouwe jaren dienst een groot feest werd er ter ere van haar gegeven en alle collega's werden hierbij van harte uitgenodigd.
Zij las het bericht wel twintig keer en braade zich op wat zij zou gaan doen. Opeens had zij haar besluit genomen en met een ferme vastberaden trek op haar gezicht verdween zij naar haar slaapkamer.
Toen de avond van het feest was aangebroken stond zij in volle ornaat naast haar baas die haar helemaal niet herkende op het podium. Zij luisterde met een glimlach om haar mond naar de woorden van lof die hij sprak. Daarna kwamen er nog een paar collega's die haar ook niet herkenden aan de beurt ook zij waren vol lof over haar als collegá niets dan goeds werd er over haar gezegd.
Op het laatst net voordat het officieele gedeelte was afgelopen kwam er nog iemand op haar af hij stak zijn hand naar haar uit sie zij met een glimlach aannam hij keek haar aan en zei mevrouw, ik zou u moeten kennen want ik heb jaren met u samengewerkt. Maar om eerlijk te zijn u komt mij helemaal niet bekent voor.
Onderzoekend keek hij haar nogmaals aan onderwijl haar hand vasthoudend.
Vriendelijk doch zeer beslist en met knikkende knieeen maakte zij haar hand los uit de zijne.
Net voordat zij zich omdraaide en wegliep richting de feestgangers gaf zij nog koelbloedig als repliek: beste collega dat u zich mij niet herrinert is niet zo vreemd ik herken u ook niet zomaar 1 2 3 en dat terwijl ik altijd hard heb gewerkt vele collega,s heb geholpen en gesteunt waar ik kon ik stond altijd achter hun. Met opgeheven hoofd liep zij verder terwijl zij dacht oeps ja hun bijgestaan in gedachten altijd achter hun gestaan.
De volgende morgen werd zij wakker zij rekte zich eens goed uit en dacht waar ziek zijn al wel niet goed voor is.
Vrolijk dacht zij terug aan een geslaad feestje en aan haar pensioen heimelijk dacht zij soms was het wel eens goed om totaal onopvallend te zijn daar werd het leven vaak een stuk gemakkelijker door

ok zitten nog wat typefoutjes in maar nou ja kwam zomaar vanuit het mistig brein opzetten en is toen neergekalkt:D

altijd anders: The bridge to the unknown

altijd anders: The bridge to the unknown: here i stand at the beginning of a new life do i dare to make the step forward? or would i stay in front of the bridge to the unknown sca...

The bridge to the unknown

here i stand at the beginning of a new life
do i dare to make the step forward?
or would i stay in front of the bridge to the unknown
scared and trembling like an old wife?
who knowes what lies in front of me?
i can be who ever i would like to be
do i dare to make the step forward?
A new horizon life could be good at the other side
could be bad and cruel also
but how bad i would feel
if i not would walk on the bridge towards the unknow
so sad i never ever tried.
and then still to pretend i am bold would be such a big lie.
so i close my eyes and make the step forward on the brige leading into the unknown.
i am smiling cause i know that as from this minute i made the right choice
i have grown

zaterdag 21 januari 2012

een mooi mens

De regenboog

Als een regenboog gekleurd zo was dat stukje mens
ergens niet uit te leggen speciaal en apart
een regenboog die mooi is en tegelijk zo ver weg
een regenboog die het moeilijk had en zijn beslissing nam
was het goed was het fout was het echt te voorspellen wat erna kwam?
Het leven is vreemd zo ook de mens en achteraf voorspellen omdat je het eigenlijk niet echt zeker weet dat is voor sommigen een wens.
ik denk het blijft moeilijk om alles te weten want ook dat is subjectief moet ik ook niet vergeten.
Dat sprankelend stukje mens dat wilde leven wilde voelen wilde zijn er wezen. Moeilijk is het als het gaat zoals het gaat maar toch dat sprankelend stukje mens heeft geleefd en geloof mij ik denk het was meer dan de moeite waard.
Er zijn mensen die aan hem denken en er is verdriet en pijn met zijn heengaan gepaard.