Ik ben er.
Daar zit ik
ik zie de ontreddering
ik zie het weten er is iets mis
de angst die daarmee gepaard gaat
het gemis van een stukje eigenheid
telkens weer een stukje meer kwijt
zoveel verdriet
en toch het precies weten is er niet
Ik zal niet liegen
zal niet zeggen het komt wel goed
wel zal ik luisteren, stil zijn
een hand vasthouden, er zijn.
Altijd , ja altijd ben ik dan machteloos
voel ik mij ontoereikend heel klein.
Het is nu eenmaal zo
jezelf kwijtraken is een eenzaam lot
gebeurlijk
kan ieder overkomen
maakt niet uit hoe wie of wat je bent
soms zo boos zijn om wat je niet meer weet
dit op anderen afreagerend
zoveel leed
en dat alles omdat je zoveel vergeet.
Daar lig je
zo frêle
zo scherp gesneden je gezicht
de gedachte
wie was je
wat waren je dromen, je hoop, je plannen
alles verdwenen hoopje as
dat raakt mij niet meer zo diep als eerst
maar nog altijd licht
Ik houd je hand vast
streel hem zachtjes
praat zomaar wat voor mij heen
je gezicht ontspant
je was al een groot gedeelte van de dag alleen
dit moment
een beetje warmte
het strelen van je hand, je wang
het lijkt niet veel
toch het is genoeg
misschien zelfs meer
dan waar jij om vroeg
ik was er wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten