Nergens thuis nergens aardend toch blijvend op dezelfde plek
Altijd wetende dat het nooit went
Altijd het verbijsterde gevoel elke dag maar weer wetende
en toch ja toch het is goed
in feite doen wat je moet doen schouders eronder aanbreken de rest van je moed.
En als het dan dreigt te mislukken een uur een dag een week een maand misschien zelfs een jaar
Juist dan kijkend naar de kleine dingen een straal zonlicht een boom trachtend zoveel mogelijk iedereen buiten te sluiten haast leven in een lichtvoetige droom
Net zolang totdat er weer moed verzameld is om het ontheemde gevoel weer te voelen
niet te ver beneden de oppervlakte gaan uitkijken
Zodat je dat wat niet naar de oppervlakte moet komen om gaat woelen.
De moed opbrengen om er te zijn ondanks dat is een vrije keus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten