Lolo

Opeens moet ik denken één van mijn eerste honden Lolo noemde ik hem het was geen pup nee hij was al ouder en al voor een deel gevormd door zijn vorige eigenaar. Niet dat dat een probleem is want de meeste honden hebben als ze een liefdevol tehuis krijgen een verrassend goed aanpassingsvermoen. Ja, ze groeien als het ware naar je toe en op het eind lijkt het alsof je bent vervlochten tenminste zo gaat dat bij mij ze zijn een deel van mij.
Oeps ik dwaal af ik wilde vertellen over de eerste avond dat Lolo thuis kwam
Lolo was ergens net voor etenstijd bij mij gedumpt zijn baasje had er eerst nog over na moeten denken hij was ernstig ziek en het afscheid nemen viel zwaar heel begrijpelijk. Maar toen hij zover was moest het ook gelijk gebeuren omdat het zo pijnlijk was afscheid te nemen.
Zo kwam het dat er ineens aan mijn deur werd geklopt en een vreemde Lolo aan mij overhandigde een beetje beduust ontvieg ik hem.
Het was vreemd en onwennig voor ons allebei dus ik liet hem maar even bijkomen onderwijl tegen hem pratend ging ik rustig verder met het avondeten bereiden.
Ik pakte twee kommen een voor water en een voor de brokken die ik had aangeschaft en zette die voor zijn neus neer.
Het was toch plagen als ik zelf eerst ging eten en hij zou moeten wachten tot ik klaar was had ik bedacht.
Enfin, het eten was klaar en ik schepte mijn bord vol en wilde gemoedelijk bij de eettafel gaan zitten. Opeens zag ik tot mijn grote verbazing Lolo rechtop op de stoel tegeover mij zitten en hij keek mij aan met een verontwaardigde blik zo van he, waar blijft mijn bord nou? wat is dit? krijg ik geen warme hap?
Dit was een heel vreemd gezicht en ik zweer het je alleen een servet ontbrak er nog aan bij meneer.
Natuurlijk moest ik hem dat afleren dat was iets teveel van het goede maar die eerste avond dat was komisch en ik wilde maar dat ik daar een foto van had.