Jarenlang had zij al bij dezelfde firma gewerkt altijd op tijd nooit eens te laat haar werk was secuur en zij was aardig niet opvallend aardig maar aardig genoeg.
Eerlijk gezegd was zij helemaal niet opvallend haar collega's sinds jaren kenden haar niet bij haar naam zij was gewoon niet iemand die in andermans gedachten bleef hangen ja, een echte grijze muis dat was zij.
Op een dag melde zij zich ziek en voor haar in de plaats kwam er eentje van het uitzendbrureau. Een vrolijke vlotte meid die haar werk vlot verrichte welliswaar niet zo secuur als haar ziek thuis zittende collega maar toch het was goed genoeg.
Zij zat ondertussen flink ziek thuis naar de geraniums te staren en zich ellendig te voelen.
Week na week gingen er voorbij en nooit eens kwam er een kaartje van collega's de brievenbus binnenvallen nooit werd er eens gebeld met de vraag hoe het met haar was. Zij voelde zich totaal alleen en vergeten en om eerlijk te zijn zij was ook allang door al haar collega's vergeten zelfs door haar baas.
Ja, zelfs door haar baas zij werd niet gebeld door de bedrijfsarts niet door haar baas nee door niets en niemand. alleen haar loonbriefjes ja, die kwamen wel precies op tijd en het vreemde was dat zij niet als ziek daarop vermeld stond.
Voor zij het wist was er zo een jaar om en in dat jaar waarin zij weer beter was geworden had zij vele hobby's opgepakt het was alsof zij helemaal opnieuw was begonnen met leven.
zo vergingen er meerdere jaren waarin zij haar loon gewoon doorbetaald kreeg. Op een dag las zij in de krant een medeling van het bedrijf waar zij nog steeds op e loonlijst stond zij las tot grote consternatie haar naam en dat er afscheid van haar werd genomen na zovele trouwe jaren dienst een groot feest werd er ter ere van haar gegeven en alle collega's werden hierbij van harte uitgenodigd.
Zij las het bericht wel twintig keer en braade zich op wat zij zou gaan doen. Opeens had zij haar besluit genomen en met een ferme vastberaden trek op haar gezicht verdween zij naar haar slaapkamer.
Toen de avond van het feest was aangebroken stond zij in volle ornaat naast haar baas die haar helemaal niet herkende op het podium. Zij luisterde met een glimlach om haar mond naar de woorden van lof die hij sprak. Daarna kwamen er nog een paar collega's die haar ook niet herkenden aan de beurt ook zij waren vol lof over haar als collegá niets dan goeds werd er over haar gezegd.
Op het laatst net voordat het officieele gedeelte was afgelopen kwam er nog iemand op haar af hij stak zijn hand naar haar uit sie zij met een glimlach aannam hij keek haar aan en zei mevrouw, ik zou u moeten kennen want ik heb jaren met u samengewerkt. Maar om eerlijk te zijn u komt mij helemaal niet bekent voor.
Onderzoekend keek hij haar nogmaals aan onderwijl haar hand vasthoudend.
Vriendelijk doch zeer beslist en met knikkende knieeen maakte zij haar hand los uit de zijne.
Net voordat zij zich omdraaide en wegliep richting de feestgangers gaf zij nog koelbloedig als repliek: beste collega dat u zich mij niet herrinert is niet zo vreemd ik herken u ook niet zomaar 1 2 3 en dat terwijl ik altijd hard heb gewerkt vele collega,s heb geholpen en gesteunt waar ik kon ik stond altijd achter hun. Met opgeheven hoofd liep zij verder terwijl zij dacht oeps ja hun bijgestaan in gedachten altijd achter hun gestaan.
De volgende morgen werd zij wakker zij rekte zich eens goed uit en dacht waar ziek zijn al wel niet goed voor is.
Vrolijk dacht zij terug aan een geslaad feestje en aan haar pensioen heimelijk dacht zij soms was het wel eens goed om totaal onopvallend te zijn daar werd het leven vaak een stuk gemakkelijker door
ok zitten nog wat typefoutjes in maar nou ja kwam zomaar vanuit het mistig brein opzetten en is toen neergekalkt:D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten