het was de schuld van de wekker

Het was de schuld van de wekker.
Zij hoorde de wekker weer eens niet. Oei weer eens te laat dacht zij toen ze wakker werd. Nou ja niks meer aan te doen.
Ze kon twee dingen doen zich ontzettend gaan haasten entoch te laat komen of ze kon het rustig aan doen en haar schouders op halen.
Natuurlijk koos zij voor het laatste zoals altijd. Ze moest lachen rekte zich nog eens lekker uit. Daarna stapte zij gemoedelijk haar bed uit.
Eerst even douchen daarna aankleden. Toen zij haar shoenen aantrok kwam zij tot de ontdekking dat de zool losliet. Zuchtend bekeek ze de schade, tja ze had geen geld voor nieuwe schoenen.
Wat te doen? Grijnzend pakte ze nog een paar veiligheidsspelden uit het laatje en prikte die door het leer en de dunne zool en ja zo zou het spul het wel houden dacht ze. Toch geweldig dat er veiligheidsspelden bestonden goede uitvinding. Tevreden met het resultaat liep ze met de schoenen in haar hand naar beneden om te gaan ontbijten.
Gelukkig was er niemand thuis niemand die kon gaan mopperen op haar.
Genoegelijk maakte zij haar ontbijt klaar onderwijl naar buiten kijkend. Het weer was zo mooi zou zij wel de moete nemen om naar school te gaan of zou zij dat ontduiken tot aan de middag? Het park met de hertjes was zo mooi en haar vingers jeukten om te gaan tekenen.
Ja hoor ze kon net zo goed die twee uurtjes erbij pakken de ellende achterna van het te laat komen zou ze toch al op haar brood krijgen en goed ook, dus die twee uurtjes langer zouden ook niet meer uitmaken.
Ze deed haar oorbellen die uit veiligheidspelden bestonden in haar oren, de ketting van schelpen die zij had gemaakt van de schelpen die zij op het schelpenpad had gevonden om en ze was klaar voor deze mooie heerlijke dag met twee uren voor haar alleen.
Ze stond op liep met de schooltas in haar hand naar de schuur en dumpte die gemoedelijk achter op haar fiets.
En daar ging ze, heerlijk de vrijheid tegemoed naar het park. Vrij er bestond niets fijners als complete vrijheid al was het maar voor even.
Bij het park aangekomen zag zij de hertjes. Ze slingerde haar fiets tegen haar favoriete bankje en haalde haar tekenspullen uit haar tas. Helemaal opgaand in het tekenen vergat zij de tijd. Het was vijf minuten voor vier toen zij eindelijk uit haar wereldje terugkeerde. De tekening was af, zij keek ernaar en vond hem goed gelukt.
Op haar klokje kijkend zag zij hoe laat het al was, nou ja zij haalde nogmaals haar schouders op. Het was zoals het was, niets aan te doen zorgvuldig borg zij de schets in haar tas op. Hup achterop haar fiets met dat ding en nu snel naar huis misschien heel misschien was het nog niet opgemerkt, was er van school nog geen belletje naar haar huis geweest. Snel fietsend ging zij op weg naar huis.
Zij hoorde onderweg ineens iemand haar naam roepen, snel keek zij opzij en zag haar buurmeisje. Zij trapte hard op de remmen.
Zeg, zei haar buurmeisje ik moet naar de fysiotherapeut, heb je zin en tijd om mee te gaan?
Tuurlijk zei ze waarom niet? is veel gezelliger als alleen toch?
Haar buurmeisje lachte vrolijk en vroeg waar was jij eigenlijk vandaag? ik heb je niet gezien op school. Was je weer eens in het park?
Hmmmmmmmmmmmmm antwoorde zij, niet zoveel vragen hoor. Het was zo'n mooie dag zeg zullen we zingen? lekker hard?
Oke, antwoorde haar buurmeisje en hard zingend vervolgden zij gezamelijk hun weg twee vriendinnen.